Jakość
Zdefiniowanie pojęcia jakość (gr. poiotes), przypisuje się greckiemu filozofowi Platonowi (427-347 p.n.e.), ktore wówczas oznaczało „pewien stopień doskonałości”. Cyceron (106 -43 p.n.e.), tworząc łaciński termindla określenia greckiego pojęcia, wprowadził słowo qualitas, które przeszło do języków współczesnych jako: angielskie – quality, francuskie - qualite, niemieckie - die Qualitat czy włoskie – qualita.
Jakość rynkowa diamentu
Z jakością biżuterii wiąże się jakość oprawianych kamieni. Szczególnie dotyczy to diamentów oszlifowanych (brylantów). Jakość rynkową diamentu określają dwie jakości: gemmologiczna i handlowa. Jakość gemmologiczna diamentów oszlifowanych (brylantów), określająca ich wartość rynkową, jest funkcją masy, czystości, barwy i poprawności wykonania szlifu. Parametry te określa się z języka angielskiego mianem 4C – carat (masa), clarity (czystość), colour (barwa) i cut (szlif). Jakość handlowa diamentu, istotna z punktu widzenia konsumenta, to ekskluzywność kamienia, prestiż związany z jego posiadaniem, prezentacja kamienia związana z warunkami sprzedaży, koszt nabycia i satysfakcja nabywcy (zob.: jakość rynkowa biżuterii).
Jakość biżuterii
Jakość oznacza właściwość lub wartość danego przedmiotu. Posiada cechy obiektywne (np. masa, kształt) i subiektywne (np. barwa). Istnieje wiele definicji określających jakość biżuterii:
1) zgodność ze specyfikacją (wyrób nie uszkodzony, jakość diamentów zgodna z certyfikatem);
2) stopień doskonałości (wyrób wykonany perfekcyjnie);
3) zespół cech i charakterystyk wyrobu, które noszą w sobie zdolność zaspokojenia określonej potrzeby (zadowolenie klienta z wykonanej biżuterii);
4) właściwość wyrobu odnosząca się do jej zdolności zaspokojenia wymagań jakościowych (sposób wykonania wyrobu nie budzi zastrzeżeń klienta).
Bardzo oryginalną i skomplikowaną definicję jakości podał japończyk G. Taguchi: „Strata, jaką produkt wyekspediowany na rynek powoduje w społeczeństwie, rożna od jakiejkolwiek straty spowodowanej przez funkcję wewnętrzną wyrobu”.
Jakość Technologiczna
Mówiąc o jakości wyrobu, mówi się o jego jakości technologicznej, która w przypadku biżuterii, charakteryzowana jest przez następujące cechy:
1) funkcjonalność (stopień i zakres realizacji oczekiwanych funkcji) – biżuteria drobna, efektowna lecz wykonana z tańszych materiałów (srebro), przeznaczona do noszenia „na co dzień” lub bogato zdobiona, gabarytowo duża i droga, noszona okazjonalnie;
2) praktyczność (ergonomiczność, komfort użytkowania, łatwość konserwacji) – wielkość biżuterii i jej kształt, samopoczucie podczas noszenia – wygodna lub niewygodna, prostota wykonania i jakość użytych materiałów – metale szlachetne łatwiej konserwować, diamenty są bardziej odporne chemicznie niż opale;
3) trwałość (okres zachowania cech użytkowych) – określanie trwałości wyrobu jest typowym chwytem reklamowym. Zależy ona w dużej mierze nie od producenta lecz użytkownika. Często reklamowane są wyroby (np. pierścionki), których właścicielka nie zdejmuje do prac domowych czy treningu na siłowni. Pewne kuriozum stanowi udzielanie dożywotniej gwarancji, nie wiadomo bowiem, czy chodzi o długość życia sprzedającego czy kupującego;
4) bezpieczeństwo użytkowania – nie oszlifowane elementy biżuterii, źle oprawione kamienie, używanie metali z niebezpiecznymi domieszkami wywołującymi alergie.
Ocena jakościowa i ocena jakości
Ocena jakościowa rożni się zasadniczo od oceny jakości. Ocena jakościowa polega na oszacowaniu własności danego wyrobu w skalach relatywnych, np. (duży, mały), (drogi, tani). Ocena jakości wyrobów określana jest przez ich wartość użytkową, czyli w konsekwencji nacisk kładziony jest na społeczne aspekty użyteczności technologii i usług. Przykładowo, według normy ISO 8402, jakość eksploatacyjna wyrobu to zespół jego właściwości i charakterystyk, określający rzeczywisty stopień spełnienia aktualnych wymagań użytkownika”.
Jakość rynkowa biżuterii
Jakość wyrobu jest związana z jego własnościami handlowymi, określanymi jako jakość rynkowa. Są to cechy wyrobu istotne z punktu widzenia konsumenta:
1) stopień zgodności ze wzorcem – cecha istotna przy wykonywaniu biżuterii na zamówienie;
2) ekskluzywność – prestiż nabywcy związany z posiadaniem pięknej biżuterii lub jej znaną marką;
3) prezentacja – odpowiednie warunki sprzedaży adekwatne do asortymentu sprzedawanej biżuterii i oczekiwań klienta; także odpowiednie działania reklamowe;
4) koszt nabycia – zależy od grubości portfela nabywcy, jednak nie zawsze ma decydujące znaczenie;
5) estetyczność – pozytywne odczucia osobiste klienta związane z noszoną biżuterią (klient „dobrze się czuje” w noszonej biżuterii);
6) satysfakcja – zaspokojenie potrzeb i oczekiwań nabywcy („trafienie w gust klienta”). Producent biżuterii, oprócz jakości rynkowej, musi również brać pod uwagę zyskowność i działalność konkurencji, co często jest w konflikcie z jakością technologiczną wyrobu.
.jpg)